Mij is verteld op mijn opleiding dat in het laatste assesment je op je visie op onderwijs ondervraagd zou worden. Nou is mijn leerstijl die van een dromer, dus ben ik redelijk competent in het overdenken van onderwerpen en ben ik vrij idealistisch ingesteld. Een visie op onderwijs heb ik dus vrij snel geformuleerd.
Ik zie mijn visie op onderwijs als een ideale situatie zoals die in mijn klas zou moeten zijn. Ik vorm mijn visie naar een situatie waar in ik het beste tot mijn recht zou kunnen komen als leraar, en helemaal vanuit mijn ideeën en idealen les kan geven.
Ik heb ook al een tijdje les. Sinds mijn vierde heb ik een openbare basisschool meegemaakt die overging naar het dalton onderwijs, een middelbare school die tegenwoordig JenaXL heet en dus Jenaplan onderwijs volgt, en op het HBO heb ik competentiegericht onderwijs gevolgd. Daarnaast heb ik vanuit mijn vorige opleiding stage gelopen op en peuterspeelzaal die het piramide programma gebruikt en geef ik nu zelf les vanuit het competentiegericht onderwijs. Ik heb verschillende onderwijs vormen meegemaakt en in mijn ideale manier van lesgeven neem ik de positieve elementen mee en de negatieve elementen vergeet ik.
In het oude Griekenland was er een meneer met een baard die op een plein ging zitten met zijn leerlingen en ze via de discussie onderwees. Deze man heette Socrates en veel van wat hij deed pas ik toe in mijn onderwijs. Met name de interactie die hij had met zijn leerlingen is wat ik ook probeer in mijn lessen. Ik laat mij expres veel leiden door wat de leerlingen aanbrengen in de les, omdat ik weet dat ze daar binding mee hebben. Vaak begin ik mijn lessen gewoon met het benoemen van het thema, waarna ik in gesprek ga met de leerlingen over dat onderwerp.
Tijdens die gesprekken probeer ik zoveel mogelijk de discussie tussen leerlingen aan te wakkeren. Die discussie vind ik belangrijk, want voor mij is dat de manier om de kennis die ik heb over een onderwerp te toetsen en weerklank te vinden van anderen om zo mijn visie op de praktijk aan te passen. Als je als docent de leerlingen laat discussiëren wordt er een beroep gedaan op hun kennis die ze hebben en kunnen ze die met elkaar delen en samen tot nieuwe inzichten komen. Dit mede door de discussie richting steekpunten te leiden die je natuurlijk van te voren hebt vastgesteld.
Als docent heb je dan de taak om die discussie de goede richting in te sturen en te zorgen dat de leerlingen tot die nieuwe inzichten komen. Je bent dan als leraar veel meer als coach bezig dan als klassikale leraar. Er zijn natuurlijk ook dingen te zeggen over deze aanpak. Zo zou er geen echte kennisoverdracht meer zijn. Ik ben er echter van overtuigd dat ik met deze manier van coachen de leerling tot dezelfde kennis kan laten komen, en dat dit uiteindelijk beter blijft hangen.
Boven omschreven is een ideale situatie. Ik weet uit ervaring dat ideale situaties nooit volledig bereikt kunnen worden. Ik weet dat veel leerlingen geen binding of interesse hebben met/voor een discussie en behoefte hebben aan directe instructie of klassieke kennisoverdracht. Ondanks dat ik mijn ideale klas situatie nastreef, ben ik natuurlijk bereid mijn onderwijs op mijn leerlingen. Maar desondanks zal ik het beste kunnen functioneren als ik met mijn leerlingen kan discussiëren over de lesstof.
