Regelmatig kom ik in mijn privé leven gezinnen tegen. In de supermarkt, op de fiets, in parken, eigelijk elke situatie die je maar kan bedenken. Ik hoor vaak met veel plezier de strubbelingen van een ouder aan en geniet er stilletjes van. Zo heb ik als observator een nieuw fenomeen ontdekt: de afspraak ouder. Steeds meer hoor ik een papa of mama roepen: dat was niet de afspraak! Niet de afspraak? Ik kijk snel tegen wie hij of zij zo uitvalt. Dit moet een puber zijn die te laat is thuis gekomen. Nee! Een sneu meisje of jongetje van een jaar of 3 á 4 kijkt naar de 'woeste' opvoeder. Afspraak? met een kind van die leeftijd? De pedagoog begint te denken: wat voor afspraak zou dit kunnen zijn?
In al mijn oprechte objectiviteit kan ik niks bedenken wat ik met een 3 jarige zou afspreken. Ik ben me er namelijk van bewust dat het op die leeftijd niet mogelijk is om afspraken te snappen, laat staan na te komen! Een kind van 3 jaar beseft niet eens dat het een individu is...
Waarom komen we deze ouder dan overal in het wild tegen? Ook daar kan ik maar niet uitkomen. De enige verklaring die ik hier aan vast kan koppelen is onze Nederlandsche tijdsdruk; onze wil om alles te plannen. Ik kan nu dit doen als mijn kind zich zo en zo gedraagt. Dat werkt natuurlijk niet. Als je ene kind van 3 zegt dat ze zich moet gedragen in de supermarkt dan snapt het kind dit niet. Op het moment dat het kind (logischerwijs) afgeleidt wordt en zich in de ogen van de ouder niet gedraagt spreek je het aan op dat specifieke gedrag. Dan kun je niet tegen het kind roepen: dat was niet de afspraak.
Waarom verwachten ouders die redelijkheid van kinderen? Waarom doen ze een beroep op het sociale inzicht van een volwassene als ze tegen kinderen praten? Ik ben eruit: waarom beschouwen steeds meer ouders hun kind als een volwassen individu, met alle sociale en emotionele verplichtingen die daarbij horen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten